Something is Approaching

In dit nieuwe werk zet Carolina Mendonça haar onderzoek naar geweld voort – niet in de onmiddellijke explosie ervan, maar in de nasleep ervan. Something is Approaching kijkt verder dan het moment van de gewelddaad om de langetermijneffecten te traceren: de manier waarop geweld zich nestelt in de spieren, de aandacht beïnvloedt en de verbeelding vervormt. Waar Mendonça in Zones of Resplendence een leger verbeeldde dat in opstand kwam tegen seksueel geweld, blijft dit nieuwe stuk stilstaan bij wat geweld in ons inplant: spanning, herkauwen, een soort vervloeking, een musculaire paraatheid.

Wat als onze spieren niet alleen plekken van trauma zijn, maar ook van verzet? Wat als ze – stilletjes, dagelijks – hebben gerepeteerd voor het moment van terugkeer? Voor het moment om terug te vechten? Wat voor verhalen kleven aan onze weefsels en kunnen worden losgelaten door een enkele ruk, een plotselinge beweging – een kogel?

Dit is een choreografie van musculaire dromen. Lichamen die ooit bevroren waren, beginnen zich weer te verroeren – opgeladen door jaren van ingebeelde confrontaties. Geestachtige lichamen vinden een ruimte waar hun rondspoken kan pauzeren. Dromen wordt een soort training – een repetitie voor verdediging. Choreografie, een manier om aan te scherpen.