Biografie
Carolina Mendonça heeft een Master in Choreografie en Performance van de Universiteit van Giessen in Duitsland en studeerde af in Performing Arts aan ECA-USP in Brazilië. Haar meest recente project is Zones of Resplendence (2023), dat speculeert over feministische perspectieven op geweld. Het werd getoond in Beursschouwburg; in workspacebrussels’ Open Studios in Kaaistudios en als onderdeel van It takes a city festival. Sirens (2021) was een poging om te luisteren naar de sirenenzang als een collectieve praktijk en werd getoond bij Belluard. Pulp- History as a Warm Wet Place (2018) in Mousonturm ging over een intuïtieve archeologie die de resten van de zeventiende en achttiende eeuw verteerde. In useless land (2018), samen met Catalina Insignares, nodigde ze het publiek uit om te slapen terwijl ze lazen door de nacht. Dit project vond plaats in veel verschillende contexten zoals Maerzmusik in Berlijn, Ferme de Buisson in Parijs, Beursschouwburg in Brussel en Sesta in Praag.
Carolina was ook een van de curatoren van NIDO (2022) samen met Suely Rolnik en Victoria Perez Royo; van het Performing Arts Festival VERBO (2017) in Galeria Vermelho en van Temporada de Dança (2017) in Videobrasil, beide in São Paulo. Ze ontwikkelt een praktisch-theoretisch onderzoek dat ze deelt in workshops die gaan over praktijken zoals telepathie, levitatie en diep luisteren, en die plaatsvonden in instellingen zoals Exerce in Montpellier (Fr), Tabakalera in Donostia (Esp), NIDO in Rivera (Uru), HfmdK in Frankfurt (Dui), en Teerã National Theater in Teheran (Iran).
Carolina bouwt haar werk altijd op in samenwerking met andere kunstenaars, zoals Catalina Insignares, Marcelo Evelin, Marcela Santander, Dudu Quintanilha, Carolina Bianchi en anderen.
In residentie Something is Approaching
01.09.2025 – 01.09.2025
In dit nieuwe werk zet Carolina Mendonça haar onderzoek naar geweld voort – niet in de onmiddellijke explosie ervan, maar in de nasleep ervan. Something is Approaching kijkt verder dan het moment van de gewelddaad om de langetermijneffecten te traceren: de manier waarop geweld zich nestelt in de spieren, de aandacht beïnvloedt en de verbeelding vervormt. Waar Mendonça in Zones of Resplendence een leger verbeeldde dat in opstand kwam tegen seksueel geweld, blijft dit nieuwe stuk stilstaan bij wat geweld in ons inplant: spanning, herkauwen, een soort vervloeking, een musculaire paraatheid.
Wat als onze spieren niet alleen plekken van trauma zijn, maar ook van verzet? Wat als ze – stilletjes, dagelijks – hebben gerepeteerd voor het moment van terugkeer? Voor het moment om terug te vechten? Wat voor verhalen kleven aan onze weefsels en kunnen worden losgelaten door een enkele ruk, een plotselinge beweging – een kogel?
Dit is een choreografie van musculaire dromen. Lichamen die ooit bevroren waren, beginnen zich weer te verroeren – opgeladen door jaren van ingebeelde confrontaties. Geestachtige lichamen vinden een ruimte waar hun rondspoken kan pauzeren. Dromen wordt een soort training – een repetitie voor verdediging. Choreografie, een manier om aan te scherpen.