JARDIN POILU is een interactieve dansvoorstelling geïnspireerd op het landschap van de Arctische toendra.

Het publiek wordt uitgenodigd om de geluidsinstructies van een klankschaal te volgen. Tijdens de voorstelling spreekt de klankschaal tot het publiek. Een maal het geluid van de schaal betekent “ogen gesloten” en twee maal het geluid betekent “ogen geopend”. Op deze manier wordt de aandacht en perceptie van het publiek geleid door de choreografie. Dit in wisselwerking met de mogelijke keuzes van de toeschouwers om te kijken of niet te kijken.

De performatieve ruimte biedt een prachtig en wisselbaar platform voor de choreograaf om aan een nieuwe realiteit te bouwen. Een realiteit die wegglijdt van het gewone en op de een of andere manier tastbaar en betrouwbaar wordt voor het publiek. Poëzie is wat de regels van deze nieuwe wereld bepaalt: herinneringen als fragmenten van het leven en natuurlijke fenomenen glijden in een absurde en zeer heldere sfeer in elkaar over. Ze zijn op een authentieke en unieke manier met elkaar verweven.

De extreem koude en desolate witte ruimte omringt en nodigt het publiek uit tot een individuele – toch gemeenschappelijke ervaring – van de herinneringen aan een absurde familie. De familie wordt fotografisch voorgesteld en bewegend door elkaar geschud. De sfeer, de lucht en de omgeving worden bepaald door een gedetailleerde melange van natuurlijke elementen en menselijke interactie, verrijkt door textuur en diepte.

De warmte, de nabijheid en het primordiale aspect van de familie als tegenpool van de ijskoude, stekelige en wijd open afstanden zorgen voor een contrast van emoties in de ruimte, die het oog van de toeschouwer gidsen en ontroeren. JARDIN POILU is een Arctische tuin waarin de bloemen harige en stekelige jeugdherinneringen zijn. Herinneringen die door de performers op een expressieve manier worden teruggevonden.

project details

In HOLDERS wordt het ouder wordende lichaam via een experiment met beweging en textiel uitgenodigd om te onderzoeken hoe het ongrijpbare domein van het geheugen kan worden uitgedrukt en gedeeld door middel van performativiteit. Het ambacht van breien wordt ingezet om herinnering en vergetelheid fysiek te representeren.

Het geheugen is een dynamische realiteit die volgens eigen regels werkt. In onze geest is de geheugenruimte in voortdurende creatie, transformatie en aftakeling, waarbij de elasticiteit van de wanden de kostbare inhoud vasthoudt. Herinneringen vervormen en evolueren, hun materie wordt gerecycled, hun details gefragmenteerd, uitgezet of ingekrompen tot een minimale essentie. Textiele verkenningen krijgen vorm in het breien met stof, een visuele metafoor voor de processen van herinneren en vergeten. Breien is een herinnering ophalen, afbreien is vergeten. Of is vergeten een veel te moeizaam en uitdagend proces om vergeleken te worden met de moeiteloze handeling van het ongedaan maken van werk?

Francesca Chiodi Latini wil met HOLDERS oudere gemeenschappen bereiken en versterken door haar somatische en artistieke kennis te delen. Perfomativiteit is een middel om toegang te krijgen tot het eigen geheugen en de eigen ervaring met lichamelijk en geestelijk bewustzijn. Het resultaat is een ontroerende en ontwapenende transgenerationele uitwisseling die de archetypes van de grootmoeder, de moeder, de zoon en dochter, de leraar, de leerling en de danser doet vervagen.

Er ontstaat een circulair leerproces dat een nieuwe collectieve praktijk creëert die Francesca’s choreografische methode dichter bij een benadering brengt die is gebouwd op community. Het onderzoek omvat een nauwe samenwerking met textiel- en beeldend kunstenaar Miguel Peñaranda Olmeda en muzikanten Kris Vanderstraeten en Ruben Machtelinckx.

project details