JARDIN POILU is een interactieve dansvoorstelling geïnspireerd op het landschap van de Arctische toendra.

Het publiek wordt uitgenodigd om de geluidsinstructies van een klankschaal te volgen. Tijdens de voorstelling spreekt de klankschaal tot het publiek. Een maal het geluid van de schaal betekent “ogen gesloten” en twee maal het geluid betekent “ogen geopend”. Op deze manier wordt de aandacht en perceptie van het publiek geleid door de choreografie. Dit in wisselwerking met de mogelijke keuzes van de toeschouwers om te kijken of niet te kijken.

De performatieve ruimte biedt een prachtig en wisselbaar platform voor de choreograaf om aan een nieuwe realiteit te bouwen. Een realiteit die wegglijdt van het gewone en op de een of andere manier tastbaar en betrouwbaar wordt voor het publiek. Poëzie is wat de regels van deze nieuwe wereld bepaalt: herinneringen als fragmenten van het leven en natuurlijke fenomenen glijden in een absurde en zeer heldere sfeer in elkaar over. Ze zijn op een authentieke en unieke manier met elkaar verweven.

De extreem koude en desolate witte ruimte omringt en nodigt het publiek uit tot een individuele – toch gemeenschappelijke ervaring – van de herinneringen aan een absurde familie. De familie wordt fotografisch voorgesteld en bewegend door elkaar geschud. De sfeer, de lucht en de omgeving worden bepaald door een gedetailleerde melange van natuurlijke elementen en menselijke interactie, verrijkt door textuur en diepte.

De warmte, de nabijheid en het primordiale aspect van de familie als tegenpool van de ijskoude, stekelige en wijd open afstanden zorgen voor een contrast van emoties in de ruimte, die het oog van de toeschouwer gidsen en ontroeren. JARDIN POILU is een Arctische tuin waarin de bloemen harige en stekelige jeugdherinneringen zijn. Herinneringen die door de performers op een expressieve manier worden teruggevonden.

project details

HOLDERS is a movement and textile research in which the aging body is invited to explore how the intangible realm of memory can be expressed and shared through performativity. Through the craft of knitting with the body, the research developed in an attempt to physically represent remembrance and oblivion.

Memory is a dynamic reality that operates according to its own rules. In our minds, the memory space is constantly being created, transformed and crumbled, the elasticity of its walls holding its precious content. Memories warp and evolve, their matter recycled, their details fragmented, dilated or shrunk to a minimal essence. Textile explorations take shape in the action of knitting with fabric, a visual metaphor for the processes of remembering and forgetting. To knit is to recollect a memory, to unknit is to forget. Or is forgetting a far too laborious and challenging process to be compared to the effortless act of pulling the work undone?

Francesca Chiodi Latini’s aim through HOLDERS is to reach and empower the elderly community by sharing my somatic and artistic knowledge. Perfomativity is a tool to access one’s own memory and experience with physical and mental awareness. The result is a touching and disarming transgenerational exchange that dissolves the archetypes of the Grandmother, the Mother, the Son and Daughter, the Teacher, the Student, the Dancer.

A circular learning process emerges, creating a new collective practice that brings Francesca’s choreographic method closer to a community-based approach. The research involves a close collaboration with textile and visual artist Miguel Peñaranda Olmeda and musicians Kris Vanderstraeten and Ruben Machtelinckx.

project details