A Seat for the Sea

Mens en zee houden elkaar in spanning. De zee is een bron van zowel welvaart als ontbering; ze verschaft ons voedsel, maar daagt ons ook uit met haar immense kracht. A Seat for the Sea (AsftS) leidt het publiek naar een andere ambiguïteit. Er klinkt sereen geluid, dat wel, tot bruusk metaliek gekraak je tot orde roept. ‘Alles is onder controle’, beweert een ingenieur bij hoog en laag, tot islanders vragen of de zee soms van hem is.

AsftS laat een nieuwe vorm van geweld voelen, die van de mijnbouw in de diepzee. Dit extractivisme staat voor de deur. Het gaat achter de metalen van de oceaan aan. Kilometers diep zullen graafmachines hun tanden zetten in vulkanische korsten en polymetallische knollen, omdat ze metalen bevatten. En niemand kan daarvan de impact inschatten.

Laten we afdalen in het halfduister van een mariene microkosmos. De installatie is een haptisch portaal, een toegang tot sensaties. Met een schelp tegen je oor kan je de zee horen, de zee ruiken, er hangen wieren binnen handbereik. Dan spreekt de rede. De argumenten van de industrie klinken overtuigend, haar techniek lijkt superieur. Maar houdt het pleidooi voor diepzeemijnbouw stand wanneer we luisteren naar de organismen van de diepzee, de stromingen, de sedimenten, onze metgezellen, in hun eigen omgeving?

Tijdens de residentie bij C-Takt, komt het duo Greet Brauwers & Raf Custers samen met hun team om de performance installatie van ASftS, ‘Beyond the dirt, in 5 selfies’, af te werken.