“Hij kron­kelt zijn tong bin­nen­ste­bui­ten in de ijde­le hoop te leren spre­ken als een raad­ge­ver. ​“Staat er echt niets boven de wet? Is dit de manier waar­op, in dit sche­ve paleis, door deze ver­bor­gen trap­pen, dank­zij deze dom­me­len­de bai­liffs, op deze ver­sle­ten tapij­ten, in deze sta­pels papier en inge­bon­den boek­wer­ken, door deze ein­de­lo­ze dis­cus­sies, deze open­har­ti­ge beken­te­nis­sen van voor­oor­de­len en onwe­tend­heid, en deze archa­ï­sche com­pi­la­tie gevormd door het knip­pen en plak­ken van obscu­re tek­sten, de heer­schap­pij van de wet wordt geves­tigd?” (Bruno Latour, 2007)

In Palace of Justice komen rech­ters, advo­ca­ten, beklaag­den, bodes, grif­fiers en schoon­maak­per­so­neel voor­bij, ver­tolkt door twee ijzer­ster­ke acteurs. Deze beel­den­de the­a­ter­voor­stel­ling zoomt in op de recht­spraak, in al haar dub­bel­zin­nig­heid. Justitie krijgt voort­du­rend kri­tiek door haar omslach­tig­heid en soms onrecht­vaar­di­ge karak­ter. Tegelijk staat ze als pij­ler van onze demo­cra­tie van­daag onder toe­ne­men­de druk. Palace of Justice laat zich inspi­re­ren door een van de meest mys­te­ri­eu­ze stuk­ken van het Belgisch erf­goed: het laby­rin­thisch Justitiepaleis in Brussel. Het is zowel een paleis als een ruï­ne, ein­de­loos gere­no­veerd, en is de per­fec­te alle­go­rie van de rech­ter­lij­ke macht vandaag.

Vertrokken uit nauw­keu­ri­ge obser­va­ties van het gebouw en haar dage­lijk­se wer­king maakt Hendrickx een beel­den­de ver­ta­ling naar de black box van een the­a­ter. Palace of Justice is een com­plexe com­po­si­tie van bewe­ging, tekst, licht en geluid.