Biografie
Monia Montali (IT – choreograaf) en François Bodeux (BE – beeldend kunstenaar / scenograaf) hebben een carrière opgebouwd in dans, fotografie en sociologie. Sinds 2010 werken ze aan een gezamenlijk theaterwerk, waarin choreografie, theater, beeldende kunst en geluidskunst naast elkaar bestaan.
Hun projecten worden continu doorlopen met een vorm van grimmigheid, opschorting, kwetsbaarheid en verlatenheid. Ze proberen ons «in de wereld zijn», onze veerkracht en onze persoonlijke confrontatie met leegte en leegte in twijfel te trekken.
Hun aanpak is gebaseerd op het concept van een geënsceneerd beeld. Voor hen is de uitdaging niet om een verhaal te presenteren, maar om een unieke belevingsruimte te genereren, waarin iedereen zichzelf kan werpen en zijn eigen blik in vraag kan stellen. Het is een benadering waarbij elke stadstaal gezamenlijk deelneemt aan het theatraal schrijven.
Tegenwoordig schept de theatrale ruimte voor hen een mogelijkheid tot verzet, in tegenstelling tot een wereld die steeds meer bezig is met gelijktijdigheid, de fragmentatie van het geheugen en de overvloed aan gebeurtenissen. Het is een plek die het mogelijk maakt om een andere ervaring van tijd te bieden, waardoor onze zintuigen en gedachten hun taak in vrede kunnen volbrengen. Voor het podium creëerden ze samen Wavering Abode, Company en ILL Seen, een trilogie rond enkele van de laatste teksten van Samuel Beckett.
Hun theaterwerd eerder gecoproduceerd door Les Brigittines, Charleroi Danse, workspacebrussels, BUDA Kortrijk, WP Zimmer, Pianofabriek en La Coop (Belgian Government Tax Shelter). Het werd ondersteund door WBI, WBTD en de Federatie Wallonië-Brussel (Interdisciplinaire Commissie voor Podiumkunsten).
In residentie Odysseus
08.03.2021 – 12.03.2021
Beginnend met Homer’s Odyssey, neemt het project de terugkeer van Ulysses als uitgangspunt om onze identiteit, onze betrokkenheid bij de menselijke gemeenschap en ons vermogen tot collectieve veerkracht in twijfel te trekken. Voortbordurend op onze eerdere uitvoeringen, gebruiken we het literaire werk als katalysator om onze eigen geënsceneerde beelden te creëren.
Tijdens zijn omzwervingen wordt Ulysses geconfronteerd met datgene waardoor hij zou kunnen omkomen, zijn natuur zou kunnen verliezen en zijn geheugen of subjectiviteit zou kunnen uitwissen. Het is door een daad van anagnorisis dat Ulysses, bij zijn terugkeer naar Ithaca, eindelijk zijn eigen verloren identiteit terugkrijgt. De kracht van deze fundamentele handeling ligt juist in haar veerkracht en haar vermogen om de interne waarden van een gemeenschap te herstellen.
Op het moment dat we de eerste regels van dit project in 2019 schreven, werden we vooral gekenmerkt door het jeugddiscours over de huidige ecologische en sociale situatie; een discours van angst en onbegrip in relatie tot een menselijke gemeenschap die volgens hen regelrecht op een muur lijkt af te stevenen. Een discours waarin hun identiteit in crisis verkeert, vooral omdat ze zichzelf niet kunnen herkennen in hun medemensen.
Vandaag hebben de gebeurtenissen die we meemaken dit onbehagen alleen maar versterkt. We worden innig geconfronteerd met onze eigen eenzaamheid, onze eigen ontzetting en proberen het hoofd boven water te houden om schipbreuk te voorkomen. Voor velen van ons is de situatie een aanwijzing voor een veel diepere beschavingscrisis, die zich bezighoudt met het fundamenteel heroverwegen van de menselijke fundamenten waarop onze samenlevingen nog steeds proberen te functioneren.
Deze crisis is het startpunt van de show. Van daaruit, van daaruit, opent het werk zich voor deze vragen: hoe kunnen we ontsnappen aan onze eigen eenzaamheid? Hoe kunnen we veerkracht tonen? Hoe kunnen we een transformatie naar “iets anders” tot stand brengen?