Biografie
Diego Echegoyen is een Argentijnse performancekunstenaar en onderzoeker, gevestigd in Brussel. Hij werkt, onderzoekt en activeert projecten die theater, uitgebreide choreografie, field recording, locatiegebonden en straatperformances combineren. Zijn praktijk combineert artistieke talen in een collectieve en collaboratieve performanceproductie.
Voor zijn laatste project, What shines through two different things, ontwikkelde hij praktijken van gesitueerd schrijven en performancecompositie, waarbij hij historische en persoonlijke gebeurtenissen, micro- en macroschalen van echte en fictieve landschappen verweeft in een verhaal dat verrijkt wordt door choreografische partituren.
Hij studeerde af aan het Institut Supérieur des Arts et Choreographies van de Academie Royale des Beaux-Arts de Bruxelles met een bachelor in beeldende, beeldende en ruimtelijke kunsten in de stedelijke ruimte en behaalde een postmasterdiploma in artistiek onderzoek aan APASS binnen de Posthogeschool voor Podiumkunsten.
In 2010 richtte hij mede het Argentijnse theatergezelschap EL CUARTO op, waar hij sindsdien werkt als acteur, danser, performer en acteurscoach. Hij is medeoprichter van het Argentijnse kunstenaars- en activistencollectief Escena Política, met wie hij sinds 2013 samenwerkt op het snijvlak van performance en activisme.
In residentie Invisible Cities
01.10.2025 – 01.10.2025
Invisible Cities is een choreografische en geluidsperformance, bedacht voor een reeks technische objecten/lichamen en één enkel menselijk lichaam. Dit performatieve project onderzoekt de resonanties van de periferie binnen het centrum en adresseert de onzichtbaarheid van marginale en technische lichamen door ze in beeld te brengen. Het werk bevraagt de hiërarchieën die betrokken zijn bij de dynamiek van centrum en periferie vanuit twee verschillende invalshoeken: de centristische logica die werkzaam is in migratiestromen, en de logica die technische objecten naar de periferie van het theatrale mechanisme verbannen en tegelijkertijd het menselijk lichaam centraliteit toekent.
Een perifeer menselijk lichaam arriveert in het centrum, zijn status wordt verminderd. Het betreedt de schaduw van zijn eigen onzichtbaarheid, maar komt dan opnieuw in beeld.Hoe kan dit lichaam – dat vanuit de periferie naar het centrum komt en gereduceerd is tot zijn schaduw – in beeld komen zonder de centraliteit te betwisten? Hoe kan de periferie resoneren binnen het centrum en tegelijkertijd het proces van onzichtbaarheid dat het heeft doorstaan, erkennen?
Het stuk integreert elementen uit theater, choreografie, geluidsinstallatie en beeldende kunst. Het bestaat uit twee delen. Ten eerste biedt een geluidsinstallatie de bezoekers oriëntatie in een donkere ruimte, waarna de technische hulpmiddelen van de geluidsinstallatie zichtbaar worden en de ruimte verschuift. De actie die de ruimte verschuift, wordt performatief en brengt het materiaal naar het tweede deel, waar technische objecten en het menselijk lichaam samen optreden.
Invisible Cities, opgevat als een transdisciplinair stuk, heeft een onconventionele ruimte nodig (of een conventionele ruimte die onconventioneel gebruikt kan worden). De veelzijdigheid ervan maakt het mogelijk om het samen of in delen uit te voeren, afhankelijk van de mogelijkheden van de locatie.