MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER wordt een multidisciplinaire performance en installatie waarin individuele rouwervaringen een gemeenschappelijk karakter krijgen door een ruimte te bouwen waarin rouw op aanvaardbare wijze met anderen kan worden gedeeld. Vertrekkend vanuit de herinnering belichaamt en materialiseert het artistieke team individuele rouw en vervreemding van de wereld waarna ze zichzelf zowel fysiek als emotioneel transformeren. Ze onderzoeken hoe hun eigen lichaam reageert op verlies, maar ook hoe een overlijden ruimte kan scheppen voor groei en ontwikkeling als individu.

De noodzaak om MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER te realiseren komt voort uit Pieters persoonlijke ervaring met het verlies van zijn ouders, en hoe dat hem als mens vormt binnen een voordravende maatschappij die weinig ruimte laat voor introspectie en uiting omtrent verlies. Rouw en verdriet zijn gevoelens waar iedereen vroeg of laat op hun eigen manier mee te maken krijgt. Dit project wil individuele rouwervaringen verbinden en ze een artistiek en communaal kader bieden.

MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER creëert een ruimte van reflectie waar de metamorfose van het individu ruimte maakt voor collectieve transformatie. Waar het acceptabel wordt om verdriet te delen. Waar individuele rouw een gemeenschappelijk karakter krijgt. Waar de bezoeker getroost kan worden door de gedeelde ervaring met een vreemde.

Pieter vertrekt voor dit project dicht bij en vanuit het bewegende lichaam, maar relateert het aan enkele andere disciplines. Het centrale medium dans resoneert verder in digitale videokunst, sound design, scenografie, kostuum- en lichtontwerp en nodigt de bezoeker uit tot een geëngageerde aanwezigheid. Al deze media samen spelen een gelijkwaardige rol in de universele betekenis van het werk.

MY AUGUST FEELS LIKE DECEMBER wordt een intieme ervaring tussen de bezoekers en de performers. Samen worden ze één gemeenschap waar troost en hoop de boventoon voeren.