Theatermaakster Kyoko Scholiers liet een jaar lang een zelfgebouwd telefoonhokje rondreizen. Ze bracht het hokje bij mannen, vrouwen en kinderen die op de één of andere manier gedisconnecteerd zijn van de samenleving. De telefoondraad vormt het symbool van de maatschappelijke verbinding die de bellers al dan niet vrijwillig doorknipten. Het zijn gevangenen, vluchtelingen, landlopers en daklozen, maar ook prostituees, patiënten en pechvogels. Het zijn kinderen en jongeren die opgroeien zonder mama en papa in de buurt. Het zijn (ex-) sekteleden, kluizenaars, kloosterlingen en einzelgängers allerhande. Gedurende een heel jaar, sprak Kyoko elk seizoen voor één uur met elk van hen. Kyoko verwerkte de opnames van gesprekken in geluidsfragmenten van vijf minuten, voor een installatie van vier eigenzinnige telefoonhokjes die traag over een spoor bewegen. De toeschouwer neemt plaats in een hokje. Op de muur staan telefoonnummers geschreven en gekrast – nummers van mensen die je niet terugvindt in het telefoonboek. Hier en daar lieten ze ook een boodschap achter: de ene cryptisch, de andere direct. De toeschouwer neemt de hoorn van de haak en draait een nummer. Het telefoonhokje komt traag in beweging en vijf minuten lang weerklinkt de stem van een onbekende beller, met woorden en verzuchtingen die hij of zij gedurende het jaar aan Kyoko toevertrouwde. Wat toevallige passanten zien is een absurd intrigerend landschap van langzaam af en aan rijdende telefoonhokjes. Een bevreemdende plek die zowel de actieve als de passieve toeschouwer zal dwingen om anders te kijken en luisteren naar de wereld.