Biografie
Sara Manente is een choreograaf, performer en onderzoeker die woont in Brussel. Ze studeerde af in Communicatiewetenschappen aan de Universiteit van Bologna in 2003, behaalde bij a.pass een postdoctorale graad in de podiumkunsten in 2008 en was deel van het a.pass. Onderzoekscentrum in 2019.
Voor Sara laat het denken vanuit dans en het bewegend lichaam, haar toe om de manier waarop we dingen zien en doen in relatie tot onszelf en andere, te bevragen. Daarbij vertrekt ze vanuit het idee en de allure van iets dat opaak is, omdat het een tussentruimte opent en plaats maakt voor wat niet direct voor de hand ligt. Haar werk vraagt om aanpassing, interpretatie en activering. Door de jaren heen ontwikkelde ze een reeks technieken om momenten van kortsluiting te creëren, zowel bij het publiek als bij de performers.
Haar twee belangrijkste dansstukken zijn Lawaai means Hawaai (2009) en Faire un four (2011), gevolgd door een langer onderzoeksproject dat focust op “ekphrasis” en de kritische relatie tussen dans en taal: Spectacles (2016-18).
Van 2012 tot 2019, werkte ze samen met Marcos Simoes rond noties van samenwerking en de relatie met het publiek. Ze creëerden performances en workshops zoals This place, x: I liked B better/ y: I am 29 too, Tele Visions en Lava.
In 2019 ontving ze een kortlopende beurs van de Vlaamse overheid voor Wicked technology/Wild fermentation. Door praktijken van fermentatie, feminisme en artistiek onderzoeken samen te brengen, ontwikkelde ze technieken die het denken en de perceptie over togetherness in de podiumkunsten bevragen. In 2020 maakte ze het onderzoek publiek in de publicatie van het magazine ROT Issue Zero met de steun van a.pass en Kunstencentrum BUDA (Kortrijk).
Ze is daarnaast actief als performer, assistent of mentor voor andere kunstenaars en instellingen zoals a.pass, KASK, ISAC, Juan Dominguez, Kate McIntosh, Aitana Cordero Vico, Marcos Simoes, Jaime Llopis, Nada Gambier, Gaëtan Bulourde en Andrea Maurer.
Foto: Susanna Hofer
In residentie MOLD
23.05.2022 – 03.06.2022
MOLD is een soort schimmel, maar anderzijds ook naar een mal, een holle container die als model dient om een specifieke vorm of een specifiek patroon te gieten. In het geval van een schimmel gaat het om een mycelium dat zich behoorlijk onvoorspelbaar lijkt te ontwikkelen: het verbindt, koloniseert, infecteert, verteert, vormt vruchten en produceert sporen. Als we het hebben over de mal, gaat het om een matrix waarin we kneedbare materie vorm kunnen geven. MOLD wil dat contrast tussen oncontroleerbare proliferatie en afgieten, tussen twee verschillende logica’s in hetzelfde lichaam, ten tonele brengen.
MOLD liet zich inspireren door verschillende praktijken (mycologie, mode, fermentatie, dans en beeldhouwen) om de theatermachine te beschouwen als tal van lichamen. We willen graag dat MOLD niet louter als een voorstelling wordt opgevat, maar ook als een kwekerij. Een omgeving waarin dans, voorwerpen, publiek, licht, muziek, geuren en kostuums op elkaar inwerken zoals levende kweken. Een tuin die in het teken staat van cultiveren, verlaten, inenten, vlechten, vermenigvuldigen, ontkiemen, opwarmen en verrotten.
