Biografie
Paulien Oltheten analyseert menselijk gedrag in de openbare ruimte, vaak in direct contact met voorbijgangers. Onbevangen zoekt ze naar situaties waarin ze poëtische of ritmische details kan uitlichten: manoeuvres met onhandige bagage, terloopse rituele handelingen, opvallende lichaamshoudingen of herhaalde routines die visuele sporen in de omgeving achterlaten. Als een hedendaagse stadsantropoloog documenteert Oltheten zulke gedragingen en patronen, vaak in subtiele samenhang met een doelgericht gekozen locatie of context. Vervolgens structureert en becommentarieert ze haar onderzoeksmateriaal tot een scherpzinnig narratief, dat ze vormgeeft als foto- en videowerk, publicaties, lezingen en performances.
Oltheten studeerde aan de Academie voor Kunst en Vormgeving ’s-Hertogenbosch (2000-2004) en de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam (2005-2006). Haar werk was o.a. te zien in Stedelijk Museum Amsterdam, Nederlands Fotomuseum (Rotterdam) en Galerie Fons Welters (Amsterdam), Jeu de Paume (Parijs), Moscow Museum of Modern Art en Museum of Contemporary Photography (Chicago). Ze won de Dutch Doc Award (2012) en de Nouveau Prix Découverte des Rencontres d’Arles (2018), en was resident bij o.a. ISCP New York (2013) en Cité internationale des arts in Parijs (2017).
In residentie Lourdes
01.01.2023 – 01.01.2023
Mijn foto’s, performances en video’s onderzoeken het menselijk gedrag in openbare ruimtes. Ik creëer mijn eigen wandelroutines. Ik ga naar parken, pleinen en straten van grote steden voor directe observatie, het vinden van unieke activiteiten, repetitieve gebaren, routines, bepaalde objecten of ontwerp-elementen daar. Vervolgens verbind ik deze gebeurtenissen en creëer ik een verhaal dat geformaliseerd is in woorden en stilstaande en bewegende beelden.
Op dit moment werkt Paulien aan een film over Lourdes. De hoofdpersoon van de found footage film Lourdes TV kijkt dagelijks urenlang naar de webcambeelden van de Grot der Verschijningen. Ze volgt gefascineerd de strakke routines van priesters en nonnen, hoe ze zich voorbereiden op de mis. Ze herkent terugkerende pelgrims als oude bekenden. De vrouw met haar paars-roze rugzak, die elke dag naar de webcam zwaait. Of de man met baret, die op verschillende manieren genezende energie probeert op te vangen. Ze leeft mee met het verlangen van de bezoekers die de grot met hun eigen handen willen aanraken. Ze kijkt live toe hoe de medewerker elke ochtend de kaarsen aansteekt. Een jaar lang markeert dit haar begin van de dag. Het geeft haar een gevoel van macht dat ze weet wat er gaat gebeuren. Maar waarom kan ze zich daar niet van losmaken, van deze mensen die zich van harte vastklampen aan het geloof in de wonderbaarlijke krachten van de Maagd Maria?
Is er een vrouw die ze zelf niet meer kan bereiken? Een liefde die haar ontglipt is? Is dit waar ze de mystieke wanen van haar vriendin hoopt te begrijpen?
Gaandeweg ontvouwt zich een persoonlijk verhaal van liefde, loslaten en verlies. Pelgrims komen en gaan: de troost van vreemden, 1300 kilometer verderop.