Biografie
Renée Goethijn volgde de makersopleiding aan het Ritcs in Brussel. Ze tast er de grenzen af tussen theater en beeldende kunst. Ze maakt beeldende, absurde voorstellingen en installaties die zich op een kritische manier verhouden tot onze samenleving. Haar drieluik To get properly confused you have to put your head underwater/Ufo’s/Two things to do and two more things to do werd geselecteerd voor TAZ Jong Werk 2013. Na haar afstuderen krijgt ze een jaar onderdak in KcNona binnen een jonge makers-traject. Daar werkt ze oa. mee aan Katja Dreyers Kroniek en sluit af met een eigen creatie Reconstruction of the day I left. Verder was ze gastspeler en –maker bij Bookers&Hookers, maakte in co-regie met Dries Gijsels No Use For Binoculars (2015) en Totally (2017) bij KWP Pianofabriek en Monty; en regisseerde de jongerencreaties KERET! (Bronks) en The secrets of the universe are hidden under a pile of pigeon poop (Larf!).
Binnen Kloppend Hert is ze één van de vaste begeleiders van Jong Gewei en werkte ze mee aan Studio Shehrazade. Samen met een aantal andere ex-Ritcsers richt ze in 2014 K.A.K. op, een horizontaal verbond van 16 theatermakers, knutselaars, denkers en andere sjoemelaars. Met K.A.K. gaat ze op zoek naar andere vormen van creatie, presentatie en collectiviteit. K.A.K. creëert zowel voorstellingen, eenmalige theatrale gebeurtenissen, sessies als ontmoetingen. Dit seizoen toeren ze met de voorstellingen SNØW en Life, Death and Television. Momenteel is Renée bezig met de voorbereidingen van een nieuwe creatie getiteld MANNAHATTA, die volgend seizoen in première zal gaan in De Vooruit in Gent.
Meer info
detheatermaker – Renée Goethijn
Foto: C-mine cultuurcentrum
In residentie TOTALLY
10.02.2017 – 10.02.2017
In TOTALLY proberen Dries Gijsels en Renée Goethijn een voorstelling te maken waarin niets kan misgaan. Voor elk mogelijk probleem dat zich zou kunnen gaan voordoen, wordt preventief een oplossing voorzien. De mogelijkheid van een lege zaal, een vergeten lap tekst die de hele betekenis verandert, brand, een overstroming, het overlijden van een acteur op scène, alles wordt overlopen. Samen met performers David Chazam, Lotte Diependaele, Micha Goldberg en Femke Stallaert onderzoeken Gijsels en Goethijn hoe ver ze hierin kunnen gaan.
Ze vertrekken van de vraag: als er niets kan misgaan, kan er dan nog iets wezenlijks gebeuren? Kunnen we nog wel om met de fundamentele onzekerheid die bij het leven hoort? Hoezeer zijn we doordrongen geraakt van het geloof dat de werkelijkheid volledig controleerbaar is? Durven we het onverwachte nog toelaten? Durven we nog te verdwalen?
TOTALLY toont een afspiegeling van een getoeristificeerde wereld waarin toeval en onzekerheid systematisch gemeden worden ter wille van comfort, gemak en efficiëntie. Verwacht u dus aan een hoogst oncomfortabele, uiterst ongemakkelijke en volkomen inefficiënte voorstelling over wat er kan gebeuren, als er niets meer kan gebeuren.
In residentie MANNAHATTA
01.01.2021 – 01.01.2021
Voor de voorstelling MANNAHATTA transformeert theatermaker Renée Goethijn – samen met scenograaf Stefan Jakiela – de scène in een magisch-realistisch en artificieel natuurtafereel. Drie figuren, voor wie de natuurlijke wereld slechts een vage herinnering is, zijn overgeleverd aan elkaar. Maar hoe reageren ze wanneer dat bizarre landschap aan een absurde rebellie begint? Hoe gaan ze om met het gevoel van ontheemding en vervreemding wanneer hun vertrouwde omgeving plots onvoorspelbaar handelt?
“De ultieme les van het Darwinisme is dat de natuur knutselt en improviseert. Er is geen Evolutie: catastrofes en verbroken evenwichten zijn onderdeel van de natuurgeschiedenis; op ontelbare momenten in het verleden had het leven een volledig andere richting kunnen nemen.”- Slavoj Žižek
MANNAHATTA is een voorstelling die balanceert tussen theater, performance en beeldend werk waarin Renée Goethijn op zoek gaat naar de verbanden tussen klimaat, technologie en paternalisme. Ze plaatst de spelers in een tegelijk nostalgische, futuristische en utopische wereld, waarbij de grenzen tussen natuur en technologie vervaagd zijn. MANNAHATTA toont op die manier een landschap dat danst op de ruïnes van de wereld zoals we hem kennen. Een landschap dat de mens uiteindelijk misschien wel helemaal opslokt.
